Geçen yazıda üretim sistemlerini iki ana başlığa ayırmış ve seri üretimle proje bazında üretimin temel farklarına değinmiştik. Sonrasında ise birçok 3 harfli kısaltmadan oluşan üretim ve kalite sistem anlayışlarının neden hedeflerindeki sonuçlara ulaşmadığını, neden bizi daha rekabetçi dünya markaları haline getiremediğini sorgulamıştık. İlk olarak şunu belirteyim ki, bir üretimci olarak Toplam kalite yönetimi, Toyota sistematikleri ya da değişik ad ve
Simon Sinek diyor ki: Mükemmel liderlerin farkı doğru soruyu en başta sormalarıdır. • Neredeyse hemen herkes NE yaptığını çok iyi bilir. • Bazıları NASIL yaptığını da bilir. • Ancak çok az kişi, bir şeyi NEDEN yaptığını bilir. Simon Sineğin harika TED konuşmasına buradan ulaşabilirsiniz… Simon Sinek’in TED konuşmasını izleyeli epey zaman geçti. Başarılı olarak addettiğimiz işletmeleri gerçekte neyin başarılı yaptığını
Bir önceki yazıda işletmecilik açısından standartlaşma ve yığın üretim ilkelerinin 1800’lü yıllarda Amerika’da doğup sonra Taylor ve Ford ile nasıl son haline geldiğinden başladık, standart iş tanımlarının ve standartlık ile ilgili eski düşünme tarzının yenilikçilik ile nasıl çeliştiğine kadar geldik. Konudan konuya atlamamak ve biraz toparlamak için şu tespiti yapmak yerinde olur; İşgücünü, seri üretimde kullanılan ve ağırlıklı kol gücü
Standartlaştırma… Mecburen içinde olduğum ama bilinçaltımda beni bir şekilde rahatsız eden bir kavram bu. Eğer bir vesile ile seri üretim yapan bir yerde çalıştıysanız mutlaka bunun etkileri ve yan etkileri ile ilgilenmişsiniz demektir. Önce işin tarihine biraz bakalım. 2. dünya savaşında büyük bir kıyım ve yıkım yaşandı malum. O zamanki dünyanın şartları 2 ana dinamik üzerine kurulmuştu. Geride kalanların çok